Kozmos ve Kaos
Cosmos and Chaos

​​​

Platon’un “Timaeus” diyaloğunda tanımladığı kozmos ve kaos ayrımı bu seride metaforik bir yankı bulur. Kozmos, ölçü ve uyumla tanımlanırken; kaos, formların çözüldüğü, belirsizliğin alanıdır. Bu seri de yer yer geleneksel sanatlardan alınan motifler - simgesel olarak toplumsal düzeni ve mevcut iktidar yapılarını temsil eden geometrik alanlar - yavaş yavaş çözülmeye başlar. Bu motiflerin çini mürekkebiyle dağılarak formlarını kaybetmeleri, yalnızca görsel bir etki değil; aynı zamanda kültürel ve politik bir çözülmenin göstergesidir. Kaos burada bir tehdit değil, dönüşüm imkanıdır. Yeni bir düzenin, başka bir kozmosun filizlenme alanıdır.

 

İşlerin yüzeyinde ilk fark edilen bu estetik gerilim, günümüz bireyinin çelişkili yaşamını da yansıtır: Bugün “özgürlük” adı altında herkese açık bir dijital dünya sunulurken, bu dünya aslında algoritmalarla belirlenmiş, geometrik bir hapishaneye dönüşmüş durumdadır. Her seçim, önceden tanımlanmış formlar arasında yapılır; her ifade biçimi, platformun izin verdiği kadarıyla mümkündür. Bu durum çini mürekkebinin kontrollü dağılmasıyla imler: mürekkep akıyor, dağılıyor gibi görünse de ancak belirlenen sınırlar içinde yayılabilir. Bu hem bir eleştiri hem de bir iç görü sunar: Özgürlük ve kontrol, aynı yüzeyde birlikte var olur.

 

Her bir eser sosyolojik bir kayıttır. Dijital çağda bireyin biçimsel sınırlara karşı mücadelesi; kültürel düzenlerin kırılganlığı ve dönüşüm ihtiyacı; doğayla, toplumla ve kendi benliğiyle kurduğu ilişkiyi yeniden düşünmeye çağırır.

 

Yapısal Derinlik ve Akış:

Geometrik Bozunmalar, Organik Yayılmalar

 

Eserler, çini mürekkebinin “wet-on-wet” tekniği ile uygulandığı, sezgisel süreçle kurgulanan komposizyonlar sunar. Geometrik modüllerin içine yerleştirilen organik mürekkep yayılmaları, biçimsel bir düzen ile akışkan bir rastlantısallığın sınırında konumlanır. Yapısal yaklaşımı, Op Art’ın optik yanılsamaya dayalı yöntemlerini hatırlatırken; biçimlerin içinde yayılan mürekkep dokuları, bio-art, mikroskobik görsel estetik ve akışkanlar dinamiğine referans verir. Bu yönüyle çalışmalar, hem görsel matematik hem de fiziksel rastlantısallık arasında bir görsel dil olarak konumlanır.

 

Seçilen teknik, geleneksel Doğu resminde kullanılan çini mürekkebinin kontrol edilemeyen doğasını öne çıkarır. Ancak bu doğallık, geometrik formların keskinliğiyle sınırlandırılarak bir gerilim hattı yaratılır: sınırlandırılmış bir akış, özgür bir yayılma, tasarımsal bir rastlantı oluşur. Bu durum izleyiciye hem mikrokozmos hem makrokozmos arasında bir geçiş hissi sunar.

 

Bu seri, hem biçimsel hem düşünsel düzlemde bir gerilim yaratır: geometrik formların katılığı ile çini mürekkebinin akışkanlığı, kozmos ile kaos, düzen ile rastlantı, doluluk ile boşluk arasında salınan bir yapı inşa eder.

​​

2025 - İstanbul​​

​

Structural Depth and Flow: Geometric Disintegration, Organic Expansion

 

Inspired by Plato’s Timaeus, this series explores the tension between cosmos—defined by harmony and structure—and chaos, the realm of uncertainty and dissolution. Traditional motifs, often representing social order and authority, begin to break down. As the ink disperses and forms dissolve, it signals not just a visual transformation but also cultural and political shifts. Chaos here is not destruction, but a space for renewal—a seedbed for a new cosmos.

 

The aesthetic tension on the surface mirrors today’s digital reality. Though framed as a space of freedom, the digital world is shaped by algorithms and confined choices. Ink appears to flow freely, yet remains bounded—echoing how personal expression online is subtly controlled. This interplay reveals a paradox: freedom and control coexisting on the same plane.

 

Each work is a sociological reflection—inviting us to reconsider the individual’s struggle with digital constraints, the fragility of cultural systems, and our evolving relationship with nature, society, and self.

 

Using the “wet-on-wet” technique with Chinese ink, the works balance geometric structure with organic unpredictability. The ink’s natural spread within sharp forms evokes both Op Art’s optical strategies and the aesthetics of biology and fluid dynamics. This controlled randomness creates a tension between order and chaos, rigidity and fluidity—bridging the micro and macro cosmos.