Anti-Dismorfia

​​​​

Artık sosyal medyada karşımıza insan olduğumuzu ispatlayan kusurların yok edildiği, hipnotize edici portreler çıkıyor. İnsan yüzü, birden fazla parçanın aynı yere uyduğu bir yapboz gibi her an yeniden yaratılabilir bir şekle dönüşüyor. Bu güzellik ve estetik algısı, sosyal medya algoritmaları ile etkileşim alma aracına döndüğü içinde kişinin gerçek fiziksel varlığını ve bireyselliğini dijital dünyanın altına gömüyor.

 

Tüm bunlar, soyut bir portrenin yapay zeka ve güzellik uygulamaları ile hiper-realistik bir ideale dönüştürülmesi olarak karşımıza çıkıyor. Bedenin ve yüzün doğal sınırları siliniyor, yerine her şeyin akışkan hale geldiği yeni bir varlık formu inşa ediliyor. Herkes kendini o günün trendi olan güzellik motifinin tekrarı ile yeniden oluşturuyor.

 

Bu seride bahsi geçen sosyal medya görselleri tam da olması gerektiği gibi yeniden yorumlanıyor.

 

Dismorfik bozukluğa link veren tüm o sözde güzellik motifleri - normları - siliniyor, özgün  motiflerle yeniden var ediliyor. Sürekli değişen güzellik algısını temsil eden parçalar ve katmalar hem renk hem de şekil olarak eşsiz bir şekilde tasarlanıyor! Bu sayede değiştirilemez kılınıyor. Kimlikleri çözümleniyor, bireyselliklerini belirleniyor,

Kısaca çirkinliğin imhası olan Anti-Dismorfia dünyasına soyutlanıyor.

​​

2025 - İstanbul​

 

Today, we frequently encounter portraits on social media where human imperfections — the very signs of our reality — are erased. The human face becomes a structure that can be reconstructed endlessly, like a puzzle where all the pieces fit. Beauty and aesthetic perception are no longer personal values but tools optimized for interaction, shaped by algorithmic trends. As a result, one’s physical presence and individuality are often submerged beneath the surface of the digital world.

 

This transformation is most evident in how abstract portraits are converted into hyper-realistic ideals through artificial intelligence and beauty filters. The natural boundaries of the body and face are dissolved, giving rise to a new visual identity in which all forms are fluid. People reconstruct their self-image by replicating the dominant beauty motifs of the day.

 

In response, I reinterpret these altered profile photos as they should be.

 

I remove the so-called beauty norms — visual elements that reinforce dysmorphic perceptions — and rebuild them using original motifs. The layers and fragments that reflect evolving ideals of beauty are uniquely designed in both color and form, making them unrepeatable and uneditable. Through this process, I decode identity, affirm individuality, and generate color as a symbol of presence. 

 

In short, I abstract these figures into the world of Anti-Dismorfia — a conceptual space where the erasure of perceived “ugliness” is critically questioned rather than blindly pursued.